لاستیک EPDM (لاستیک مونومر اتیلن پروپیلن دی‌ان) نوعی لاستیک مصنوعی است که در بسیاری از کاربردها استفاده می‌شود. دی‌ان‌های مورد استفاده در ساخت لاستیک‌های EPDM عبارتند از اتیلیدن نوربورنن (ENB)، دی‌سیکلوپنتادین (DCPD) و وینیل نوربورنن (VNB). معمولاً 4 تا 8 درصد از این مونومرها استفاده می‌شوند. EPDM یک لاستیک کلاس M تحت استاندارد ASTM D-1418 است؛ کلاس M شامل الاستومرهایی است که دارای زنجیره اشباع از نوع پلی‌اتیلن هستند (M از اصطلاح صحیح‌تر پلی‌متیلن گرفته شده است). EPDM از اتیلن، پروپیلن و یک کومونومر دی‌ان ساخته شده است که امکان اتصال عرضی از طریق ولکانیزاسیون گوگرد را فراهم می‌کند. خویشاوند قدیمی‌تر EPDM، EPR، لاستیک اتیلن پروپیلن (مفید برای کابل‌های برق ولتاژ بالا) است که از هیچ پیش‌ساز دی‌ان مشتق نشده و فقط می‌تواند با استفاده از روش‌های رادیکالی مانند پراکسیدها اتصال عرضی پیدا کند.
همانند اکثر لاستیک‌ها، EPDM همیشه به صورت ترکیبی با پرکننده‌هایی مانند کربن سیاه و کربنات کلسیم، با نرم‌کننده‌هایی مانند روغن‌های پارافینی استفاده می‌شود و تنها در صورت اتصال عرضی، خواص لاستیکی مفیدی دارد. اتصال عرضی عمدتاً از طریق ولکانیزاسیون با گوگرد انجام می‌شود، اما با پراکسیدها (برای مقاومت حرارتی بهتر) یا با رزین‌های فنلی نیز انجام می‌شود. تابش پرانرژی مانند پرتوهای الکترونی گاهی اوقات برای تولید فوم و سیم و کابل استفاده می‌شود.
زمان ارسال: ۱۵ مه ۲۰۲۳